Stałaś wśród śmiechu i szyderstw wylewu, jak anioł smutku i archanioł gniewu.

11. Zmiany.

Zegar wybił już godzinę ósmą rano. Padme otworzyła oczy i wyłączyła znienawidzony przez wszystkich dźwięk budzika. Weszła do łazienki i wzięła prysznic. Po kilku minutach do sypialni weszła Teckla. Odsłoniła okna, poprawiła coś na szafce, pościeliła łóżko i wyszła, czekając na Amidalę. Senator wyszła szybko z łazienki, ubrała się w wcześniej przygotowany strój i poszła na śniadanie. Pomyślała o Anakinie. Pewnie jeszcze śpi,  a potem będzie musiał posprzeczać z  Ahsoką. Wiele razy była świadkiem ich „luźnej” rozmowy. Z trudem tłumiła śmiech, kiedy tak się kłócą. Oprócz Ahsoki, nie zna innej osoby, która zawsze potrafi dopiec mocnymi słowami.

Ahh, te nastolatki…Uśmiechnęła się i usiadła  na swoim ulubionym miejscu, gdzie zawsze padały promienie słońca. Żałowała, że musi akurat teraz wyjechać, ale niestety, konflikty same się nie rozwiążą.

- KARIE! Mogłabyś łaskawie pukać do drzwi, zanim je wyważysz wpadając do mnie jak dzika!?- krzyknęła zaspana Drea.

- Dobra, wyluzuj! Wiesz jaki jest dzisiaj dzień?!- krzyknęła dziewczyna podnosząc się z podłogi.

Togrutanka spojrzała na zegar. Miała wielką ochotę dać w kość swojej przyjaciółce.

- Na Moc! Jest dopiero szósta! Zabiję cię!- Drea rzuciła się z poduszką na Karie. Uderzyła w nią z całej siły. A uczennica nic, tylko próbowała się bronić. Togrutanka uderzała tak długo, że z poduszki zaczęły wylatywać pióra. Po niecałej minucie zaprzestała wyżywać się na dziewczynie i  dysząc ze zmęczenia oparła się o ścianę. Karie miała całą poczochraną fryzurę, ale pomimo tego śmiała się.

- Teraz mam patent na ciebie!- krzyknęła podekscytowana. Drea spojrzała na nią z złowrogim wzrokiem.

- Ani mi się waż!

- Odzyskałaś już siły? Ooo jak super!

Nie odpowiedziała. Tylko na nią spojrzała i przerzuciła oczami.

- O jakim dniu mówiłaś?-zapytała wkońcu.

- Mistrz Yoda mówił, że mamy dzisiaj przyjść do sali Rady, o dziewiątej. Miał dobry humor i cieszył się.

Na twarzy Togrutanki pojawił się lekki uśmiech. Dalej siedziały na podłodze, choć już ochłonęły nie chciało im się ruszać z miejsca.

- I co z tego? Mistrz Yoda może mieć dobry humor z byle powodu.

- Gdybyś myślała dogłębniej, to zauważyłabyś, że mistrzowie chcą nam coś bardzo ważnego przekazać!

- Dobra, koniec tych pogaduszek, idziemy poćwiczyć.- powiedziała Bowel uśmiechając się złośliwie.

- Ale jest dopiero szósta!- zaprotestowała dziewczyna.

- Trzeba było się zastanowić, zanim mnie obudziłaś! A teraz rusz tyłek i marsz do Sali treningowej!

Karie wstała zrezygnowana; nie dość, że Drea ją wykończy, to kilka godzin później jeden z mistrzów dobije ją kazaniami…

Na korytarze świątyni świeciły pustki, od czasu do czasu kręcili się jacyś padawani. Dziewczyny, zamiast skręcić w kierunku Sali treningowej,  wyszły na zewnątrz. Słońce już było na niebie, ale temperatura była dość niska, co powodowało dreszcze u dziewczyn. Zeszły ze schodów i stanęła  po środku wielkiej „planszy” do ćwiczeń. Wiele razy widziały jak trenują tutaj młodziki z mistrzem Sinube. Niebyły już do tego przyzwyczajone, najczęściej trenowały w środku, a na zewnątrz ćwiczyły będąc dziećmi.

- Przynajmniej wrócą wspomnienia…- zaśmiała się Karie.

Karie…ta zwariowana czternastolatka zawsze potrafiła obrócić w  żart każdą sytuację, nawet kilka lat temu, kiedy ona, Drea i Curtis znaleźli się w zawalonej skałami jaskini. Brakowało już tlenu, a ona śmiała się jak głupia. Tak zawsze było, jest i zapewne będzie. Lecz wtedy, gdy oni mieli po osiem lat pozostałej dwójce nie było do śmiechu. Oni wykorzystywali wszystkie pomysły aby wydostać się ze śmiertelnej pułapki a ona mówiąc lekko „zwariowała”. Wiedzieli, że ten przypadek jest nieuleczalny, ale  zaakceptowali „inną naturę” Karie. Czasami wzbudzała u innych adeptów ciekawość, zainteresowanie a nawet obiekt do żartów i plotek. Dziewczyna nigdy tym się nie przejmowała, miała wszystko gdzieś co o niej się mówi. Ale Drea i Curis..uu..to co innego. Charaktery mają podobne do Wybrańca, ale łagodniejsze.

- To co? Idziemy do środka, czy trenujemy tutaj?- zapytała Karie.

-Tutaj. Jest więcej miejsca.

Włączyły miecze świetlne i rozpoczęły sparing. Karie i Curtis używali mieczy o niebieskim ostrzu, zaś Drea o zielonym. Karie zgrabnie odbierała ataki przyjaciółki i na odwrót. Po krótkim czasie podbiegł do nich Curtis i coś wywrzeszczał, ale jedyne co wychwyciły to, że mają stawić się w sali Rady Jedi.

Szybko pobiegli i weszli do środka,  gdzie czekali na nich Mistrzowie.

Powiedzieli, że  przydzielili im Mistrzów. Dree I Curtisa to zaskoczyło, a Karie tylko uśmiechnęła się pod nosem i spojrzała na przyjaciół. Z jej oczu można było wyczytać zdanie: „a nie mówiłam?”.

- Wasi Mistrzowie są na bitwach. – zaczął Windu.- Zabierze was do nich Anakin Skywalker.

- Teraz od swoich mistrzów uczyć będziecie się.- dokończył Yoda. – Skywalker już na was czeka, w głównym hangarze.

Cała trójka skinęła głowami i wybiegli prosto do hangaru.

- Polecimy z Wybrańcem!- krzyknął radośnie Curtis.

- Przestań się już tym jarać! Teraz mamy mistrzów, ale będzie zabawa!- rzuciła Karie.

- Karie, ty tylko o zabawie, bitwa to nie piaskownica.- podważyła Drea. Pozostała dwójka przyjaciół zaśmiała się. Na twarzy widać  było zupełną powagę.

Dojście do głównego hangaru zajęło im cztery minuty, zauważyli Anakina i podbiegli do niego.

- Mam nadzieję, że  nie czekałeś za długo, Mistrzu Skywalker.

- Nie, jestem przyzwyczajony do spóźniania się padawanów.- powiedział uśmiechając się.- a teraz ładujcie się do statku. Widać, że nie możecie się doczekać spotkania z waszymi Mistrzami.

Wszyscy weszli na statek. Wszyscy byli  podekscytowani, już nie mogli się doczekać pierwszego spotkania z mistrzami.

Anakin ustawił kurs na pierwszą z planet, i statek zniknął w przestrzeni kosmicznej.

-----------------------------------------------------------------------

Hello! A więc, sory, że tak długo to trwało, ale nie miałam zbytnio czasu i dostępu do kompa ;//.

Rozdział taki sobie, ale mam nadzieję, że komuś się spodobał XD.

Jak błędy to mówić- będę pamiętać na przyszłość ;).

Dedykt dla wszystkich czytających, żeby przeżyć jakoś ten tydzień.

Niech Moc Będzie z Wami!